Klasztor na Św. Górze Grabarce

Grabarka zasłynęła z cudu w 1710 r. podczas epidemii cholery, w wyniku którego utworzono kaplicę. Pierwsza (udokumentowana) cerkiew powstała w tym miejscu w latach 1884-95. Służyła przez wiele lat jako cerkiew cmentarna, a poza świętem Przemienienia Pańskiego, większe nabożeństwa odprawiano tutaj kilka razy do roku. W czasie II wojny światowej nie uległa zniszczeniu i stała się zalążkiem przyszłego założenia klasztornego. Za datę powstania Klasztoru i początek budowy nowych obiektów, można przyjąć 19 sierpnia 1947 r, wtedy to w święto Przemienienia Pańskiego odbyło się spotkanie Arcybiskupa Tymoteusza z zakonnicą Marią Komstadius, w wyniku którego Arcybiskup podjął decyzję o założeniu żeńskiej gminy klasztornej pw. Św. Marty i Marii na Św. Górze koło wsi Grabarka. Pełnienie obowiązków przełożonej tej gminy powierzono Marii Komstadius. W 1948 r. Ministerstwo Administracji Publicznej wyraziło zgodę na utworzenie klasztoru. Oryginalna cerkiew pw. Przemienienia Pańskiego uległa całkowitemu zniszczeniu w wyniku podpalenia w 1990 r, Po pożarze przystąpiono do jej odbudowy i w 1998 r. Metropolita Sawa konsekrował nową świątynię. Obecnie Św. Góra Grabarka to najważniejsze miejsce kultu religijnego wyznawców prawosławia w Polsce.